آیا احتمال جدایی استان‌های غربی کانادا جدی است؟
در پی صعود چشمگیر و روزافزون محبوبیت لیبرال‌ها و مارک کارنی در نظرسنجی‌ها، نارضایتی در استان‌های محافظه‌کار آلبرتا و ساسکاچوان به شدت افزایش یافته است. غلظت این نارضایتی تا آنجا رسیده که ایده جدایی استان‌های غربی کانادا مجدداً مطرح شده است. پرستون منینگ، رهبر سابق حزب اصلاحات، در مقاله‌ای اظهار داشت که رأی به کارنی معادل رأی به «تجزیه کانادا» است.
با این حال، جان سوروسکی، استاد علوم سیاسی دانشگاه مک‌اوون در ادمونتون، این احتمال را کم می‌داند و می‌گوید: «این یک دیدگاه خیالی و خوش‌بینانه است. من فکر نمی‌کنم اعداد و ارقام از این ایده حمایت کنند». بر اساس نظرسنجی مؤسسه انگس رید، ۳۳ درصد از ساکنان ساسکاچوان و ۳۰ درصد از ساکنان آلبرتا از جدایی حمایت می‌کنند، اما اکثریت قاطع ترجیح می‌دهند در کانادا بمانند.
قانون شفافیت (Clarity Act) که پس از رفراندوم ناموفق جدایی کبک در ۱۹۹۵ به تصویب رسید، تصریح می‌کند که برای جدایی یک استان، اکثریت واضحی از ساکنان باید به آن رأی دهند. با توجه به عدم حمایت اکثریت، سوروسکی پیش‌بینی می‌کند که به‌جای جدایی، آنچه رخ می‌دهد افزایش تنش‌ها و درگیری‌های درون‌دولتی باشد.
تاریخچه نارضایتی در استان‌های پریری (Prairie Provinces) که سه استان آلبرتا، ساسکاچوان و منیتوبا را در برمی‌گیرد به دهه‌ها قبل بازمی‌گردد. موردی که در دهه ۱۹۸۰ و در زمان نخست‌وزیری پییِر ترودو - پدر جاستین ترودو - به اوج خود رسید. سوروسکی معتقد است که نارضایتی‌های کنونی، عمدتاً از عملکرد دولت فدرال در اولویت‌بندی یکسری مسائل کلیدی محلی، مثل حمایت از پروژه‌های انرژی، سرچشمه گرفته است.
