گریدِن کارتر (Graydon Carter)، سردبیر سابق مجلهی ونیتی فیر (Vanity Fair) است که ماجراهای قدیمیاش با دونالد ترامپ (Donald Trump) مورد توجه رسانهها قرار گرفته است. کارتر که دوران کودکیاش را در اوتاوا (Ottawa) گذرانده، رابطهٔ پرفراز و نشیبی با ترامپ داشته و دیدگاه منحصر به فردی در مورد تاثیر ترامپ بر سیاست کانادا دارد.
او به یاد میآورد که چگونه مقاله او در مجلهی GQ در سال ۱۹۸۴ به چاپ کتاب «هنر معامله» (The Art of the Deal) ترامپ کمک کرد. همان کتابی که در نهایت به برنامهی تلویزیونی «کارآموز» (The Apprentice) انجامید و شهرت بیشتری برای ترامپ دست و پا کرد و قطعا در رسیدنش به مقام ریاست جمهوری سهیم بود.
جالب اینجاست که مجلهٔ اسپای (SPY) که کارتر در تأسیسش نقش داشت، زمانی ترامپ را با لقب «انگشت کوچولوی خودپسند» (short-fingered vulgarian) به تمسخر گرفته بود و به موجب آن، ترامپ هم سالها در توییتر دیروز و ایکس امروز به او حمله میکرد و بدوبیراه میگفت.
با توجه به تهدیدهای ترامپ مبنی بر تبدیل کانادا به «ایالت پنجاه و یکم» و اعمال تعرفههای سنگین بر واردات کانادا، کارتر معتقد است که کاناداییها باید این تهدیدها را جدی بگیرند. او به مقاومت کاناداییها در برابر تهدیدهای ترامپ اشاره میکند و میگوید که کاناداییها در مواجهه با شرایط سخت، مقاومت بالایی از خود نشان میدهند.
کارتر همچنین در مورد انتخابات قریبالوقوع کانادا صحبت میکند و میگوید که تهدیدهای ترامپ باعث تغییر در نظرسنجیها شده و به نفع مارک کارنی (Mark Carney) و لیبرالها تمام شده است. او کارنی را فردی با حس شوخطبعی خشک و جذاب توصیف میکند و معتقد است که ترامپ نباید او را دست کم بگیرد.
در مورد پیر پولیور (Pierre Poilievre)، کارتر معتقد است که پوپولیسم ترامپ وجههٔ بدی به پوپولیسم زمخت و مردانه داده است و شاید دیدن وضعیت فعلی آمریکا، مردم کانادا را به قدردانی از آزادیها و عقلانیت موجود در کشورشان متمایلتر کند.
در پایان، کارتر به حضور پررنگ کاناداییها در رسانههای آمریکایی اشاره میکند و از افرادی مانند لورن مایکلز (Lorne Michaels)، مارتین شورت (Martin Short)، کاترین اوهارا (Catherine O’Hara) و رابی رابرتسون (Robbie Robertson) نام میبرد. او معتقد است که این افراد بدون از دست دادن هویت «کانادایی» خود، در آمریکا موفق شدهاند.